|
1.-NARRAZIOA |
Erabaki da ebaki, ebaki arazi.
Erabaki da ebatzi.
Erabaki da zirt ala zart egin.
Erabaki da ebazpena ezarri.
Erabaki da aurrekoaren eta ondorengoaren artean puntua jarri, unea finkatu, doinua aldatu, musika propioa jo, loturak askatu.
Erabaki nahiak ez du erabakitakoa aurretik juzgatzen.
Erabaki nahi dut, erabaki nahi dugu, aldez aurretik jakinda gutariko guztiok ez dugula gauza bera erabakiko.
Erabaki, erabakiari legitimitatea emateko. Erabaki, nork zer nahi duen behingoz jakiteko. Erabaki, elkarbizitzak norbanakoa kontuan hartu behar duelako.
Decidir es resolver, es determinar, es poner un punto de inflexión entre el antes y el después, es escuchar a quien no decide igual, es valorar las divergencias y debatir, razonar, avanzar, volver a decidir, volver a escuchar.
Decidir, decir, incidir, participar. Decidir es legitimar la decisión. Decidir no es imponer, puesto que puedes decidir una cosa o la contraria. Pero ya deciden por ti si no te dejan decidir.
Decidir es dilucidar, aclarar, situar los colores en el arco iris y ver, gracias a la lluvia, que lo que solo parecía luz blanca, está compuesto por colores, siete colores distintos, fríos, cálidos, todos necesarios para ver blanca la luz.
Erabakitzea mintzatzea da, mutu izateari uztea, hitza hartzea, aulkia hartzea eta plaza honetan jesartzea. Erabaki da erabakiak hartzea.
|
1.-BERTSOA |
Doinua: Gai horrek badu mamia
Erabakitzea zer den
azalpena ze garbi!
dantzatzen uztea gure
ideien haizeari,
ertzak bilatzea dudan
jarri ezin zen hari,
benetan zer gura dugun
galdetzea senari.
Nahiz bizitzan etengabe
erabakitzen ari
zergatik diogu beldur
erabakitzeari?
Gure izena zergatik
daukagun batek daki…
ze eskola, ikastola?
ze kale? ze zenbaki?
zer ikasi? zertarako?
noiz moztu noiz ebaki?
zenbat galdera pasako
zaion eta zenbati?!
azaldu gabe motibo
arrazoi ta zergati
gure partez ez al dute
nahikoa erabaki?
|
2.-NARRAZIOA |
Norberak badaki noiz den unea.
Noiz eman lehen musua, noiz atera plazara dantzara eta zein kantaren doinupean.
Norberak badaki nori egin irri, zeini azaldu bihozmina, eta nori ezkutatu barruko pena.
Norberak badaki zein den garaia, noiz heldu den momentua, zein den abagunea, zein unetan ezin den galdu aukera.
Es tiempo de cerezas, de esperanza, tiempo de diseñar futuro, de pensar en proyectos. No es tiempo de espera, que desespera, sino de confianza.
Confianza en que, casi siempre, se cosecha lo que se siembra. Certeza de que se consigue más en grupo que en solitario, que el auzolan es más que una palabra, que no hay imposible que haga desistir al que persevera. Que la voluntad mueve montañas. Que si se quiere, casi-casi siempre se puede.
Herritarron garaia da, Zu eta Ni elkarturik, GU sortzeko momentua da:
– etortzerik izan ez dutenak, etorri garenokin.
– konbentziturik daudenak, zalantza etengabean daudenekin.
– segun eta noiz mobilizatzen direnak, gelditu gabe ari direnekin.
– demokrazia gehiago nahi dutenak, independentzia nahi dutenekin.
Es el momento de la ciudadanía, de las personas que han venido y de las que no; de las que dudan y de las que están seguras; de las que tienen el culo pelado en mil batallas y de las que acaban de empezar a movilizarse; de quien quiere democracia, independencia o, simplemente, de quien quiere que se le pregunte.
Herritarron garaia da, milaka buruek bakar batek baino gehiago eta hobeto pentsatzen dutelako. Eta amaitu delako garaia non gutxi batzuek esaten zieten gainontzekoei zer egin behar zuten.
|
2.-BERTSOA |
Momentuari buruz
ere zenbat galde
noiz jokatu ausart ta
noiz jokatu bare?
baina egunerokoan
hain ohituta gaude
pausua ematera
sendo burujabe
inoren baimenaren
zain ibili gabe
Ahaztuz bazterkeria
ta egoismoa
ahaztuz zalantzak eta
eszeptizismoa
Aurrera egiteko
badugu asmoa
garaia heldu dela
daukagu susmoa
herriak hartu dezan
protagonismoa
|
3.-NARRAZIOA |
Protagonismoa herriak hartzeko garaia da, jakina. Herriak ala herriek? Zenbat euskal herri dago Euskal Herrian? Zenbat bizilagun behar dira herri bat osatzeko? Zenbat herritarrekin egiten da hiri bat? Euskal Hiria ez bada, ba al dago Euskal Herririk?
Herri bat gara, dozenaka herrik osatua. Herri bat gara, 100etik gora hizkuntza mintzo dakiena. Herri bat gara, urbanoa eta nekazaria, arrantzalea eta industriala, euskaraduna eta erdara batean soilik mintzatzen dena.
Eta zer nahi du herriak… zer nahi dute herriek… zer herritarrek, herritar bakoitzak? Ez dakit. No lo sé.
No sé qué quiere el pueblo, no sé qué quiere Euskal Herria. No sé lo que quiere la ciudadanía vasca, ni cada habitante que vive en cada pueblo, en cada barrio.
Sé lo que dicen que quiere, pero no sé si aciertan cuando lo dicen, fundamentalmente porque no sé qué quiere el pueblo y no puedo contrastarlo.
¿Quién lo sabe? El pueblo sabe lo qué quiere el pueblo.
¿Y cómo averiguarlo? Pues preguntando, que es lo que solemos hacer la mayoría de las mujeres cuando no sabemos algo: preguntar.
Galdetu.
- galdetu, jakin ahal izateko
- galdetu ez dakiguna
- galdetu, asmatzen hasi baino lehenago
- galdetu, erantzuna hurbil egongo baita egiatik
Herri bat gara, dozenaka herritan banatuta, ehundaka auzotan bizi garenak, 3 milioi buru, 3 milioi aburu. Eta batera jarduteko formula bakarra:
- jakin, bakoitzari galdetuta.
- egin, nork bere-esku hartuta erabakia.
Herri bat gara, koloreduna, anitza, bizia, alaia. Ikuspuntu ezberdinekin, baina herri bakarra.
|
3.-BERTSOA |
“Zenbat gara? lau bat hiru…
zazpi?” nork ez du kantatu
herri bat, ehunka hizkuntza,
batek daki zenbat kantu.
3 milioi noizean behin
ta gehienetan lau katu…
Ehundaka gertakariren
zenbat data eta datu?
Zenbat tratu desegoki,
zenbat ezkutuko tratu?
Nahiz nahi adina zenbaki
genitzakeen pilatu,
erantzunak ezin dira zenbakietan bilatu.
Idatzi nahi izatea
norbere etorkizuna,
noraino da eskubide
noraino erantzunkizuna?
Inork ez digu galdetu
zein den gure nortasuna,
baina zergatik jarraitu
zain, itxaroten, zer suma?
Hitz eginez gero beti
izaten da nork entzuna.
Herri bat gara dauzkana
ahotsa eta zentzuna
gure baitan dauzkaguna
galdera ta erantzuna.
